Hoe zou jij reageren wanneer je nét verhuisd bent met je kantoor naar een pand waarop een serieuze koopintentie ligt? Je hebt je laatste doos uitgepakt en je onderbuurman vertelt je dit nieuws.
De verhurende partij zegt ‘niets te weten’. Jij realiseert je dat je per 1 maart of 1 april wéér moet verkassen. Goeie grap zou je denken, toch? Het is wat ik afgelopen week te verwerken kreeg. Wat er vervolgens gebeurde is écht om te lachen.
Be careful what you wish for “Leren omgaan met tegenslagen, klein of groot, maakt het verschil tussen een goed leven en een diep, zinvol leven vol betekenis, verbinding en magie. Ik wens je een kleine tegenslag vandaag. 😉” Mijn Facebook post van 16 januari, de dag dat ik ‘het nieuws’ kreeg. ‘Ik wist het’, was mijn eerste reactie! Wat ik niet wist, maar waar ik het afgelopen jaar ‘hart’ naar toe heb gewerkt, is wat de dag die volgt met me doet. “The flower that blooms in adversity is the most rare and beautiful of all,” staat er op de foto bij de FB post (zie foto). In mijn handen heb ik modder, hemelse modder. In werkelijkheid is het paardenpoep. Hoera voor de kracht van de verbeelding! De boodschap van de fotoserie: ‘Bruidsjurk in modder’ is dat schoonheid overal te vinden is. Ook onze shit is heilig. HOLY SHIT heeft voor mij een hele andere lading dan voor de meeste mensen.
Holy shit, het nieuws raakt me. Ik ben met een klant bezig wanneer ik het te horen krijg, ze leeft mee. Na wat tranen en een diepe zucht, vind ik het tijd voor actie. Gelukkig belt mijn tweede klant af. Grappig, daar zou ik normaal niet perse blij mee zijn. Geen tweede tegenslag dus maar tijd om een paar mensen te bellen. It’s all a matter of perspective. De makelaar die ik aan de lijn heb, 'kan niet met zekerheid zeggen of 1 maart realistisch is.' Hij vertelt me dat de koopintentie er sinds december ligt (al voor mijn verhuizing). Mijn verhuurder - Ad Hoc - zegt ‘formeel niets te weten’. Informeel had de accountverantwoordelijke maar één telefoontje hoeven plegen, net als ik die middag. Toch blijf ik kalm en beleefd onder de mogelijke leugen en het absolute opportunisme.
Wanneer ik weg ga bij Ad Hoc krijg ik nog een ‘ongelukje’ met de losse snelbinder, hij raakt volledig verstrikt in de fietsketting. Gelukkig loop ik nog, met de fiets aan de hand. Niets aan het handje dus, behalve de fiets dus. En het feit dat ik vuile handen moet maken. Is dit dan de échte tegenslag... ? Ik verorber het ongelukje als een coole kikkerkoningin.
Moraal van dit opMERKelijke verhaal
‘Als dít het sprookje is geef me dan maar de nachtmerrie’, denk je misschien. Toch is dit het beste wat me had kunnen overkomen! Nou ja, die dag dan. Er gaat nog zoveel meer moois gebeuren dit jaar (voel jij dat ook?!). Overdrijf ik niet een beetje? Hou ik mezelf voor de gek? Moét ik wel positief denken omdat 'instant depressie' het alternatief is?
Soms krijg je op één dag veel schijnbare tegenslagen. Toch kunnen ze een zegen zijn wanneer je met sprookjesogen naar de wereld kijkt. Wanneer je (ook de) shit als heilig ziet. Wanneer je erop vertrouwt dat wat er gebeurt precies de bedoeling is. De situatie of de persoon wil je iets laten zien. Iets wat je niet onder ogen durft te komen meestal. Iets waar je een krachtige keuze en een heldere beslissing in mag maken.
Sprookjesbranding bestaat officieel pas een jaar, Durfkracht was de aanloop naar een compleet nieuwe business voor mij. Ik ga nu mijn 3e jaar in, heb al knetter veel succes ervaringen gecreëerd, doe rete betekenisvolle dingen, heb meer omzet gedraaid dan de twee jaar ervoor en toch…
Toch blijf ik twijfelen aan mijn keuzes. ‘Is dit écht de bedoeling?’, ‘Dat is toch ook belangrijk, misschien moet ik me daarop gaan richten’, ‘Ik wil zo graag samenwerken’, en dan krijg ik twee aanbiedingen van mensen die dat dolgraag willen en dan weet je het plotseling niet meer… Soms word ik knettergek van mezelf!
Natuurlijk ga ik door, ik ken dit patroon ondertussen wel, al ben ik het nu stevig aan het aanpakken. Sinds vorig jaar ben ik mezelf actief aan het her-programmeren. Dat begint zijn vruchten af te werpen, net als mijn spirituele ontwikkeling waar ik vanaf mijn 25ste mee bezig ben. Gevolg: ik oefen mezelf in dankbaar zijn voor álles wat er op mijn pad kom en kijk (zelf-)reflectief naar gebeurtenissen.
Wéér moeten verhuizen met mijn kantoor weerspiegelt in wezen mijn eigen (basis) twijfel. IK heb ervoor gekozen weer tijdelijk te huren. Ad Hoc heeft in deze opportunistisch gehandeld, ik ook. Ik wilde deze ruimte zó graag: een sjieke locatie in hartje Maastricht, per direct beschikbaar, betaalbaar, waanzinnig groot en met een wensput dichtbij. Er kwam een soort gulzigheid vrij en ik voelde druk, ongeduld... Dat waren de tekens.
Nu ik er zit vallen er een paar dingen tegen. Mijn klanten kunnen alleen heel duur of ver weg parkeren, ik zit er (weer) alleen terwijl ik mensen dichtbij belangrijker vind dan een wensput. En waarom heb ik niet doorgevraagd naar de status van het pand? Ik wílde gewoon niet weten dat het eventueel al verkocht was. Dan kon ik het niet meer krijgen. Okay, ik moest snel handelen en had geen aantrekkelijke andere opties maar ik heb gewoon niet verder gekeken dan mijn Pinokkio neus lang was.
Happy endings Per 1 maart heb ik een vast kantoor. Toen ik de ‘klap’ verwerkt had, 30 seconden later *, heb ik nog meer actie ondernomen. Ik heb Carbon6 gebeld, een bloeiende creatieve kantoorenclave in Heerlen. Via een vriend die daar ‘huist’ had ik het directe nummer gekregen van de geweldige Katy Chapman-Pullara. Er was een instant klik en ik kon de dag erna met haar afspreken.
Al aan de telefoon vroeg ze me om 14 februari een interactieve talk te komen houden op het eerste Carbon ondernemers event: Love what you do and your clients will love you. Ze begroette me met, “Nou, wat geweldig dat je belt!” Ze reageerde op MIJN energie!
Ik was zo op dreef dat ik mijn KPN internet abonnement maar heb opgezegd. Mijn bestelling was tot precies die dag omkeerbaar! De monteur zou de dag erna komen, ik zou een jaar vastgezeten hebben aan een pakket dat ik niet meer nodig had.
Toen ik een dag later bij Carbon6 kwam was het eerste wat me opviel de 'Yellow Brick Road' die door de nieuwe event ruimte loopt! Daarna mocht ik van Katy een super vet kantoor uitzoeken, voor een toffe prijs, in een kantoorpand dat ernaar streeft om in 2024 volledig duurzaam te draaien, met uitzicht op 'de Maan' (de bol op het gloednieuwe Maankwartier). My fairytale goes urban! En ik ga thuiskomen, een van mijn leidende woorden voor 2019. Heerlen is minder sjiek dan Kasteel Oost en Hartje M'tricht maar ik ben er geboren. Voor mij is het sjiek genoeg. :-)
Echt mensen, sprookjes bestaan. Ze zien er vaak anders uit dan we denken. In de kern gaan ze over de Holy Shit en OVERAL DE ZEGENING VAN INZIEN. Juist van dat wat ons stoort, wat we lastig vinden en ongemakkelijk, wat ons pijn doet, waar we ziek van worden enz. Pas dan kun je boven jezelf en de omstandigheden uitgetild worden (door je innerlijke superheld), in vervoering raken (van jouw kracht en die van het Universum) en je verwonderen (over het resultaat, dat wat je werkelijk aan het ontwikkelen bent)!
Dit verhaal, wat hier gebeurd is en wat het met mij heeft gedaan, dat is voor mij het échte sprookje. Niet voor watjes dus. Echte sprookjes gaan niet over buitenkant en oppervlakte maar over binnenkant en diepte (beide zijn verbonden). Echte sprookjes zijn juist niet voor goedgelovigen want er moet heel wat door de Maas: scepsis, ongemak, pijn, teleurstelling, frustratie, ongeloof, haat, nijd, jaloezie, afgunst. You get it right.
En happy endings? Die bestaan niet, aan echte sprookjes komt namelijk nooit een einde.
* Zo kort duurt een emotionele reactie overigens normaal gesproken, de rest is ons verhaal erbij. Daardoor blijft de emotie aanhouden, nergens voor nodig in wezen maar vrij lastig om af te leren.