Met zijn drieën staan we voor de 'entree' van het Savelsbos in Cadier en Keer. Ogen gesloten. De beweging van onze adem volgend. Aanwezig in onze voeten. We bereiden ons voor op een bosbad. Mij lijkt shinrin-yoku - zoals bosbaden officieel heet - overtrokken: om van een bos te genieten heb je toch geen speciale technieken nodig? Gaan een vier uur durende stiltewandeling met zelfgemaakte seizoensoep daar verandering in brengen? Watskeburt?
De mini-lente-retraite, die later omgedoopt wordt tot het Beltane Bosbad – wordt begeleid door Marije Geenevasen. Ze is een collega van me uit de cultuursector. Op dit moment werken we samen op de pr en communicatie bij de Toneelacademie Maastricht. Ik ken haar goed genoeg om te weten dat ze alles wat ze doet extreem goed doet. Zo ook het begeleiden van deze verstilde bosbadwandeling. Stap 1: VERTRAGEN. Dat herken ik vanuit het Mindful wandelen. Ik vergeet altijd hoe vruchtbaar dat is. Bam. Meteen hebben we de essentie van Beltane te pakken: een van oudsher Keltisch vruchtbaarheidsfeest. In combinatie met de instructie, ‘Bekijk de wereld alsof je net geland bent op deze planeet’, verfrist mijn focus. Ik neem anders waar. Ik neem meer waar. Meer details. Meer kleuren. En ik ga langzaam op in wat ik doen. Ik word een. Ben zijn. Stap 2: ZINTUIGEN AANZETTEN. Op een heuveltje in een weiland krijgen we kort uitleg over Beltane. Het raakt me dat we hierbij stilstaan. De natuur vieren. Een voor een zetten we onze zintuigen aan. Wat horen we? De wind zwelt aan. Wat voelen we? De zon breekt door. Wat proeven we? Het schijnt dat elk seizoen anders smaakt. Wat ruiken we? Wat nemen we intuïtief waar? Dit is wezenlijk. Pas op het eind zetten we onze veelal gulzige ogen aan. Aangescherpt lopen we verder. Uitgenodigd. Om aan te raken. Blaadjes in de knop. Basten van bomen. Brandnetels. Om te luisteren. Stenengeknars. Vogelgekwetter. Stiltegegons. Om te proeven. Van de lucht. De overweldigende daslook aanwas. Om te ruiken. Gezaagd hout. Gemaaid gras. Om te zien. Magische velden vol madeliefjes. Vlijtige veldmuisjes. Vederlichte vlinders. In het magische madeliefjesveld landen we wat langer. We gunnen onze voeten het bloot. Onze smaakpapillen de zelfgemaakte kruidenthee. Onze huid de zon. Onze kont een dekentje. Onze rug de boom. En terwijl ik daar zo zit, de ogen gesloten, overvalt me een intens gevoel van liefde. Liefde voor het leven. De ervaring houdt een paar minuten aan. De tijd ben ik kwijt.
Ik neem lessen mee van de natuur, en sprookjeservaringen. Zoals wanneer ik na een klimmetje verrast wordt door de aanblik van een wit paard. Het kijkt me recht in de ogen aan, voordat het weer verder graast. Een boom vol ingegroeid prikkeldraad vertelt me dat je kunt groeien en bloeien in je leven, ondanks traumatische wonden in je geest en diepe littekens in je lijf. ‘Wat heb jij nodig om te groeien?’, is de vraag waarmee we het laatste eind oplopen. ‘Best veel’, kom ik achter. Sowieso alles wat ingebouwd is in deze wandeling: beweging, stilte, aandacht, contact - met mezelf, de natuur - gezond eten, samenzijn, reflectie, verwondering, schoonheid, de zintuigen. Klopt die gedachte? Uiteindelijk heb ik maar één ding nodig concludeer ik: bewust zijn. Dat is de kern. De essentie. Het hart. De zelfgemaakte seizoensoep, met spinazie, brandnetel en daslook, is niet de enige gezonde traktatie. Vlakbij een oeroude stenenpartij smikkelen we nog twee pannenkoekjes weg, gevuld met humus, avocado en alfa-alfa. De natuur innemen doe je liefst letterlijk en figuurlijk. Het verbindt je met je eigen natuur. Vanuit de stilte en het bosbaden lijkt die verdacht veel op die van Alice in Wonderland. #sprookjesleven #bosbaden #aliceinwonderland #aandacht #bewustzijn #mindfulness #shinrinyoku #natuur #zintuigelijkezindering #magie #moederaarde #vrouwenatuur