In Talentverhalen schrijf ik over de vaak onvergetelijke ontmoetingen met mijn talenten. Werken met deze archetypische talenten stimuleert de verbeeldingskracht enorm. Een ontmoeting werkt diep door in je systeem. Hoewel de talenten archetypisch van aard zijn, en dus universeel (her)kenbaar, is onze ontmoeting met hen zeer persoonlijk.
De Heilige Tempel in mijn koninkrijk ligt buiten de muren van mijn kasteel. Gedragen, en gehuld in een lange jurk, loop ik richting de zijkant van mijn paleis, dat transformatief van aard is. Op een paar uur tijd is het veranderd van een middeleeuwse burcht in een enorme drakenkop en in een groot labyrint - zonder dak, met gras op de vloer en afgebakend door gangen van lichte natuursteen.
Wanneer ik bij de Tempel aankom blijkt ook die geen dak te hebben. Sterker nog, er staat alleen een façade, zoals op een filmset of bij een oud gebouw. Alleen de voorgevel staat nog overeind. Waar het dak hoort te zijn zie ik bomen, ze steken hoog boven de stenen voorgevel uit. Ik krijg er onmiddellijk een blij en vrij gevoel van. Wat is de kracht van de verbeelding toch bijzonder! Wanneer ik de Tempel binnenga, sta ik middenin de natuur. Er is een grasveld dat grenst aan een bos dat overloopt in een glooiend heuvellandschap. Op het gras zit een oude man met de rug naar me toegekeerd. Het is de Kluizenaar die ik aantref in deze heilige ruimte. Zwijgend en toch krachtig in aanwezigheid kijkt hij uit over het sprookjesachtige landschap voor ons. Van op de rug lijkt hij enorm, en hij draagt iets bijzonders. De Kluizenaar is gehuld in een grote cape met wijde mouwen, de stof is blauw velours met daarop in zilverdraad geweven sterrenconstellaties. Wanneer ik contact met hem maak, doet hij zijn jas open en word ik opnieuw verrast: zijn cape bevat het hele universum! “Trek u terug en u zult de hemel op aarde vinden,” zegt hij wanneer ik hem vraag wat zijn boodschap voor mij is. Hoe verrukt en verwonderd ik ook ben met het antwoord, het is precies waar ik bang voor ben. Ondanks dat ik het antwoord al weet vraag ik, ‘Wat me weerhoudt me ervan om me meer terug te trekken uit uit de wereld van alledag?’. Hij glimlacht, zoals een liefdevolle vader tegen zijn geliefde kind. “U bent als de dood om vergeten te worden majesteit.” Uit het oog, uit het hart. Het klopt wat hij zegt, ik heb het net ook van de Magiër gehoord. Ik lijk, zo op het eerste gezicht, bang voor de vergetelheid omdat ik als ondernemer afhankelijk ben van mijn zichtbaarheid. Maar in magische koninkrijken is niets wat het lijkt, natuurlijk ben ik vooral bang om als mens vergeten en niet gewaardeerd te worden. Wat draagt een Kluizenaar nu bij aan de wereld? Wat stelt mediteren nou voor? Wie houdt er nog van me wanneer ik ophoud gul van mezelf te geven? Maar ik voel dat hij gelijk heeft, en hoeveel waarde en wijsheid er in zijn boodschap zit. Al die vragen nemen ook niet weg dat ik er met hart en ziel naar verlang om me, tijdelijk, terug te trekken uit deze crazy wereld. Om mijn ongecontroleerde ondernemersambitie on hold te zetten, totdat ik zelf weer weet wie ik ben, waar ik voor sta en waar ik bereid ben om voor te gaan. Ik ben zo volop in ontwikkeling, dat ik vaak achter mezelf aanloop. Het enige dat me bij mezelf brengt en houdt, en waar ik anderen momenteel mee dien, is het Talentenspel. Ook nu weer voel ik het waardevolle contact met mijn wezenlijke laag: met mijn ware verlangens, werkelijke angsten en de wonderbaarlijke wijsheid die in mij - en in ons allemaal - leeft. Ook mijn talentklanten krijgen easy acces tot hun superpowers. Wanneer ik afscheid neem van de Kluizenaar is ook hij getransformeerd: van een oude man in een jonge vrouw. Zijn aanwezigheid heeft een verfrissend en zuiverend effect. Ik voel me opgelucht en opgeruimd en, opgewonden. In het licht van deze meeslepende ontmoeting lijkt mijn vergetelangst heel marginaal. #kluizenaar #talentenspel #verborgentalenten #lapol #sprookjesmerk #sprookjesvrouw #heiligetempel #innerlijkkoninkrijk #heldinnenwerk Ik wil ook toegang tot mijn superpowers